نگاهی جدید به جهان

قبل از کارکس فلسفه را علمی می انگاشتند که توصیف جهان و هستی کارش هست اما بعد از مارکس فلسفه علمی شد که جهان و هستی را تغییر می دهد.


تا همین اواخر می پنداشتم که انسان برای کشف به این عرصه هستی پا نهاده اما خیلی دیر نیست که به این باور رسیده ام که انسان برای خلق به این کره خاکی پا نهاده. و از روزی که این بارورا پیدا کرده ام ( و یا خلق کرده ام) یک مسئله مهم صورت وجودی اش برایم دگرگون شده وآن یکی بودن و متحد بودن خدا(خالق) با من ( مخلوق) است. باورش برای کسی که به او این مطلب را می گفتم سخت بود. به دیده سئوال در من نگریست. گفتم مثلا توانایی گوش شما در شنیدن محدود به فرکانس هایی است. اگر روزی به هر دلیلی قادر بشوی که فرکانس های بالاتر و یا پایین تر را بشنوی این به معنای آن است که چیزی در جهان برای تو خلق شده است.

اما خوب آن چیز قبل از من وجود داشته است و من تنها آلان توانسته ام آن را احساس کنم.


البته نه تا زمانی که بتوانی آنچه را که می شنوی را به دیگری بقبولانی!؟. خوب بیا و حالتی را در نظر بگیر که تو چیزی را برای اولین بار درک کرده ای که هیچ موجودی پیشتر قادر به ادراک آن نبود. در آن صورت چی؟ آیا می توان گفت که آن چیز پیش ازآنکه به ادراک تو در بیاید در هستی وجود داشته ؟


مسئله سخت شد هم می شود گفت آری و هم می شود گفت نه چون هیچ چیز برای ادراک بودن و یا نبودن آن وجود ندارد


. ما همیشه از عدم صحبت کرده ایم اما عدم با این گفته های بالا به معنای نبود هیچ چیز نیست بلکه شاید به معنای نبود چیز قابل ادراک است. و این ادراک جز با بود مدرک معنایی نمی تواند داشته باشد. وقتی که جانداری یا انسانی نباشد هیچ واکنشی در برابر هر آنچه هست هم ظهور نخواهد کرد. وقتی مدرکی پیدا شد و به بیانی از وجود چیزی خبر داد هستی زاده می شود. پس بودن رابطه ای مستقیم با خبری دارد که یک مدرک اشکار می کند


مسئله خواب می تواند تبیین کننده این موضوع باشد. ما وقتی خواب می بینیم برای خودمان محرز است که چیزی را دیده ایم. اما چون نمی توانیم در تجربه دیدن خواب با دیگری سهیم باشیم هیچ کس را به بودن و واقیعت آن نمی توانیم واداریم. حال نه می توان گفت خوابی که دیده ایم وجود دارد و نه می توانیم بگویم که هیچ چیزی وجود نداشته. تنها نشانه های خواب دیدن را می توانیم اثبات کنیم.